AZAWAKH ARA N'TATRIT 

HOME O RASIE  NASZE AZY  GALERIA  SZCZENIĘTA  LINKI  KONTAKT 

 

WYGLĄD I WRAŻENIE

"Szybki jak wiatr, wytrzymały jak wielbłąd i piękny jak koń arabski - tak można by w kilku słowach opisać tego pełnego uroku charta" [Eva-Maria Kramer]. Wygląd Azawkh'ów przyciąga uwagę: są wysokie, smukłe, eleganckie i poruszają się z nieopisaną gracją - pełna harmonia. Mają wyjątkowo długie nogi i długi, cienki ogon. Urzekają przepięknymi, ciemnymi oczami o kształcie dużych migdałów i wyjatkowo głębokim i czujnym spojrzeniu. Średnio osiągają wzrost około 60-70 cm w kłębie (suki: 60-70, psy: 64-74), a najczęściej spotykane umaszczenie to wszystkie odcienie brązu od jasnobeżowego, piaskowego po ciemny brąz; wszystkie barwy od żółtej do czerwonej oraz pręgowane, wszystkie z białymi znaczeniami. W Europie rzadziej spotykane są szare, niebieskie, w łaty, białe czy czarne lub płaszczowe, co z resztą ma swoje podłoże w standardzie FCI, który nie uznaje tych rzadkich kolorów mimo, iż w Afryce występują one stosunkowo często.

Azawakh'i są bardzo smukłe, a ich cienka skóra, pokryta wyjątkowo miękką i krótką sierścią,
chcesz powiększenie... kliknij pozwala na "lekcje anatomii" jak to opisuje na swej stronie Corine Lundqvist: , jedna z najbardziej znanych i cenionych hodowczyń tej rasy w Europie. Poprzez swój wygląd sprawiają wrażenie psów wyniosłych. W rzeczywistości są bardzo czujne, płochliwe i nieufne. W kontakcie z obcym,i lub jeśli na swej drodze napotkają jakiś nieznany im przedmiot, raczej uskoczą i odbiegną szczekając. Są ciekawe, ale "na odległość". Swoim zachowaniem, sprężystością i refleksem bardziej przypominają duże koty niż psy...
Od lat są inspiracją dla artystów. Ich podobizny pojawiają się na prastarych rycinach, rzeźbach czy nawet na monetch.
Ich delikatny wygląd może być jednak mylący: są to bardzo silne i wytrzymałe psy, przystosowane do życia w ciężkich warunkach pustyni, gdzie nocą temperatura spada poniżej 0 oC a w dzień dochodzi do +50 oC. Radzą sobie świetnie przy małej ilości jedzenia, choć atawistycznie są zawsze głodne, i rzadko się ranią. 

Jeśli już dochodzi u nich do kontuzji czy zranień goją się one niewiarygodnie szybko.